SANA DAİR

En çok içimi acıtan sözdü ''nasip değilmiş'' bir türlü söylemek istemedim. Hele ki senin adının yanında hiç geçsin istemedim. Aylar yıllar geçti hepsi de yalnız geçti ama ben bir türlü kabullenmek istemedim yokluğunu ya da ne bileyim beceremedim kabullenmeyi.

Onca zaman izlediğim filmlerde, dinlediğim şarkılarda, baktığım yüzlerde, yazdığım her cümlede seni gördüm. O yok dedi içimden bir ses; ''sus'' dedim sus, Allah aşkına sus. Sustu, ben yine adınla başladım her şeye. 

Yazdığım satırlarda kayboldum. Seni kime nasıl anlatacağımı bilemedim. Gittiğim her şehir tanıyor artık seni. Her arkadaşım biliyor adını. Yaşadığım şehirde kaç tabelada adın yazıyor biliyorum. Senden önce kimler vardı hayatımda senden sonra kimler kaldı biliyorum. Kaç kişiden sırf seni hatırlatmasın diye kaçtım iyi biliyorum. Ankara'ya her gittiğimde sizin eve giden dolmuşu her gördüğümde hala dolar gözlerim. Bana en son hoşçakal dediğin yere senden sonra kaç kere gittim kaç kere sana orda gitme dedim bir Allah biliyor bir de ben.

Ayıp mı günah mı bilmiyorum; bazen dayanamayıp seni nasıl unuturum diye düşündüğüm oluyor. Sonra bir an yerimden kalkıp duvarda asılı, yansıması hüzünlü, kirli aynaya bakıyorum elim, yüzüm, saçım, başım, kılığım kıyafetim hepsi bana seni hatırlatıyor. Uzun saçlarımı kısacık kestirmemin, salaş giyimimi düzeltmemin, konuşmamı düzeltmemin sebebi sensin, sadece sen. Sonra anlıyorum ki her elim saçıma gittiğinde her giyecek bir şey aldığımda her konuştuğumda sen çıkacaksın karşıma. Sonra anlıyorum ki ben seni unutamam... Ben seni yaşadıkça unutamam.

Bazen otobüste birini görüyorum bir an sana benzetiyorum sonra inip otobüsten arkasını dönüp gidiyor. Arkasından bağırmak istiyorum dur bekle demek istiyorum sesim çıkmıyor, boğazımda bir şeyler düğümlenip öylece kalıyor. Sonra birden arkasına dönüyor bakıyorum sen değilsin yine değilsin yine yoksun...

Lisede bir şiir dinletisi vardı orda ben de bir şiir okuyacaktım. Birileri izleyecekti dinleyecekti ama ben sana okuyacaktım o şiiri. Beni sana en iyi anlatacağını düşündüğüm şiiri seçmiştim Uğur Arslan'ın ''suyun öbür yakası'' isimli şiiri. Günlerce hazırlanmıştım o şiiri okumak için. O gün şiiri okuduktan sonra o sahneden inip elimdeki kırmızı gülü herkesin içinde sana verecektim. Ama sen gelmedin İzmir'e gitmen gerekiyormuş yoldaymışsın öyle demiştin. Ben okudum o şiiri bomboştu sahnenin önü sen yoktun sen yoksan kimse yoktu. 

İşte o şiir belki bir gün denk gelir de okursun;

Denizi olmayan bir şehirde yaşamak gibi gözlerinden uzak olmak

Ve ölümü olmayan bir hayatta yaşamak gibi sensiz buralarda kalmak

Bak pek bir şey kalmadı bende

Ne para ne kuru sevda

Mazi de artık yanaşmıyor yanıma,

Bir inadına seni beklemeyi biliyorum bir de sevmeği

Denizden bir lüfer çıksın istiyorum akşamlık efkârıma

Bir de onyedilik halin dursa masada

Bütün şarkılar sussun

Sadece senin tının kulağımda

Denizi olan bir şehirdeyim ama sensiz ne fayda

Bazen çöküyorum iskelenin duvarına

Sizin adadan içinde senin olmadığın teknelerle alışverişe geliyor sizinkiler

Ve kırdığım her bardak yokluğunun balyozu başımda

Kırılganlığım parçalar ellerimi kanayan her yanın her yanımda

Her kapıya sen diye koşmayı sahile yanaşan her tekneyi ve her sessizliği sana yormayı

Bıraktığın ağrılara katlanmayı biliyorum bir de

Ama ne yokluğunu anlayabiliyorum ne de yokluktan anlıyorum

Hiç vedasız bu şehirden kayboluşunu biliyorum

Yıllarca izini sürmeyi sakındığın gerçekleri düşünmeyi

Bir de her şeye rağmen seni sevmeyi iyi biliyorum

Her duayı adınla bitirmenin ne anlama geldiğini iyi biliyorum...

Buralarda sensiz olmadı kimse hiç kimse sensiz yapamadı

Şehir başka bir yere göçtü denizin dibi çayın demi çöktü

Deprem oldu yer bölündü hayatın bütün neşesi kandillerin kederinde söndü

Sanki sen her gün gittin ve beni her sabah terk ettin

Senden sonra bu mahallede kaç kişinin öldüğünü

Yeni doğanların kaçına adının verildiğini

Sizin eve kimlerin taşındığını ve perdeleri neden değiştirdiklerini iyi biliyorum

Küskünüm artık suyun öbür yakasına

Rüyalarımı ve karasularımı ihlal etmekten başka bir işe yaramaz oldu bu aşk

Hatıraların hatırına yaşanmaz oldu bu hayat

Anı biriktirmenin acı biriktirmekten yok hiç farkı

O halde yaşamın anlamı nerde kaldı

Nerde kaldı...

                                                                                  Uğur ARSLAN

            Ben bu şiiri her okuduğumda sana okuyormuş gibi okuyorum, sen de eğer birgün bu şiiri duyarsan bir yerden dinlersen ben okuyormuşum gibi dinle…

                                                                                   İsa Güneruz