ATATÜRK’E MEKTUP

    Ata’m, yol arkadaşların bu vatanın evlatları ile el ele verip kurduğun Cumhuriyet bugün 100 yaşında. Biliyorum bir yerlerden sen de aynı bizim gibi hüzünle karışık bir coşkuyla kutluyorsun bugünü. Utanarak söylüyorum belki biz senin kadar inançlı, güçlü ve sabırlı değiliz. Bazen içinde bulunduğumuz ahval bizi anlamsız, bize yakışmayan serzenişlere itiyor. Kimimiz çıkıp “amaan biz mi kurtaracağız bu vatanı” diyor kimi çıkıp “bizden bir şey olmaz” diyor. Tam da öyle zamanlarda duvarlardan asla indirmediğimiz portrene takılıyor gözüm. Ve o sözün geliyor aklıma; “muhtaç olduğun kudret damarlarındaki asil kanda mevcuttur!” Duruyorum sonra dönüp kendime “ne büyük adammış Atatürk, yıllar önce onca derdinin arasında yıllar sonraki nesilleri motive edecek bir şeyler söylemeyi bile düşünmüş” diyorum. 

    Aramızda bazıları bizim seni putlaştırdığımızı sanıyor ama bilmiyorlar ki biz seni bir aile büyüğümüz olarak seviyoruz, biz senin fikirlerine aşığız. Sen bizim bu bazı zamanlarda olan bitmiş vazgeçmiş gibi olan hallerimizi görüp de kahırlanma olur mu? Biz senin fikirlerinle büyüdük, çocuklarımızı da o fikirlerle büyütüyoruz. Her birimiz ömrümüz vefa ettiğince mirasına dahası emanetine sahip çıkacağız. Sen kızma yeter ki bize; sen bizim büyüğümüz, Ata’mız sen bizim Mustafa Kemal Paşamızsın! Sen ve fikirlerin sadece 29 Ekimlerde 10 Kasımlarda değil her daim kalbimizin, zihnimizin en derinindesiniz. 

    Biliyor musun Atam öyle kadınlar var ki bilimde sanatta fikirde öyle hür öyle başarılılar ki görsen öyle gurur duyarsın ki anlatamam, her başarılarının sonunda biz Atatürk’ün kurduğu Cumhuriyetin kadınlarıyız diyorlar. Öyle çocuklar var ki en çok kimi seviyorsun diye sorulduğunda annesinin babasının elini tutup biz en çok Atatürk’ü seviyoruz diyorlar. 

    Bugün biz çok mutluyuz Ata’m, bugün Türkiye Cumhuriyeti 100 yaşında. Kalbimizde sevgin, elimizde bayraklar her yerde avazımız çıktığı kadar gururla bağırıyoruz; bu Cumhuriyet bizim! İyi ki varsın Atam rahat uyu; biz sana layık olmak için her daim var gücümüzle çalışacağız.

                                                                                                               İsa GÜNERUZ

SENİNLE KONUŞMAK

Seninle konuşmak bilsen ne gerekli benim için. 

İçime çektiğim nefesini tutuyorum; sanki son nefesimmiş gibi. 

Özledim demek koynuna sokulup uyumak cennette bana verilmiş yüzlerce binlerce sevabın bir karşılığı gibi. 

Bense şimdilerde berbat bir günahkar gibiyim, cehennemin en karanlık köşesinde yapayalnız ve ateşler içinde kıvranan.

Tanrının vaadi cennet, tehdidi cehennem olmasa nasıl anlatırdım sana olan arzumu bilmem. 

Neyle betimlemeliyim sana olan hislerimi? 

Hangi şairin mısralarını çalmalı, doğanın hangi harikasına benzetmeliyim seni. 

Nasıl yürürüm ben bu yolu ayağıma batan onca dikeni hissetmeden? 

Seninle konuşmak bilsen ne gerekli benim için. 

Sesin lazım bana ayağıma batan her bir dikenin verdiği acıyı bertaraf etmek için.

Kokun lazım sensiz geçen yılların sarhoşluğundan ayılmam için. 

Şehrin yalancı karanlığında bir bir sönerken evlerin ışıkları yanında geçen bir geceyi tahayyül etmenin bu kadar canımı acıtacağını tahmin dahi edemezdim. 

İçimdeki bu kapkaranlık gökyüzünden sana dönüp baktığımda gördüğüm rengarenk çiçekleri istiyorum ben, 

Hiç kimseye bu kadar yakışmayan gülüşlerini,

Sıcacık teninde ısınmayı istiyorum. 

Ve tanrının gücünün her şeye yeteceğine; 

onun için hiçbir şeyin imkansız olmadığına, 

Bizi asla çaresiz bırakmayacağına inanmayı istiyorum. 

Seninle konuşmak bilsen ne gerekli benim için.

                                         İsa GÜNERUZ