Seninle konuşmak bilsen ne gerekli benim için.
İçime çektiğim nefesini tutuyorum; sanki son nefesimmiş gibi.
Özledim demek koynuna sokulup uyumak cennette bana verilmiş yüzlerce binlerce sevabın bir karşılığı gibi.
Bense şimdilerde berbat bir günahkar gibiyim, cehennemin en karanlık köşesinde yapayalnız ve ateşler içinde kıvranan.
Tanrının vaadi cennet, tehdidi cehennem olmasa nasıl anlatırdım sana olan arzumu bilmem.
Neyle betimlemeliyim sana olan hislerimi?
Hangi şairin mısralarını çalmalı, doğanın hangi harikasına benzetmeliyim seni.
Nasıl yürürüm ben bu yolu ayağıma batan onca dikeni hissetmeden?
Seninle konuşmak bilsen ne gerekli benim için.
Sesin lazım bana ayağıma batan her bir dikenin verdiği acıyı bertaraf etmek için.
Kokun lazım sensiz geçen yılların sarhoşluğundan ayılmam için.
Şehrin yalancı karanlığında bir bir sönerken evlerin ışıkları yanında geçen bir geceyi tahayyül etmenin bu kadar canımı acıtacağını tahmin dahi edemezdim.
İçimdeki bu kapkaranlık gökyüzünden sana dönüp baktığımda gördüğüm rengarenk çiçekleri istiyorum ben,
Hiç kimseye bu kadar yakışmayan gülüşlerini,
Sıcacık teninde ısınmayı istiyorum.
Ve tanrının gücünün her şeye yeteceğine;
onun için hiçbir şeyin imkansız olmadığına,
Bizi asla çaresiz bırakmayacağına inanmayı istiyorum.
Seninle konuşmak bilsen ne gerekli benim için.
İsa GÜNERUZ
