İlkokuldaydım, bir gün sosyal bilgiler dersinde adını hatırlamadığım uzun boylu esmer öğretmenimizin sorduğu bir soruyla o gün hayata farklı açılardan bakmanın gerekliliğini anladım.
Sıradan bir gündü ders zili çaldı ve ders başladı öğretmen sınıfa girip yerine oturduktan ve biz sustuktan bir kaç dakika sonra, bize bir soru sordu:
'' unutmak sizce iyi bir şey midir kötü bir şey mi? ''
Sorunun üzerinden saniyeler geçmesine rağmen hep bir ağızdan kötü bir şeydir diye bağırdık. Sonra sözler farklılaşmaya başladı: ''kötü bir şeydir öğretmenim.'' ''kötüdür tabi hiç iyi olur mu?'' vs. ama her sözün özü aynıydı bize göre unutmak kötüydü işte.. Diğerleri ne düşündü bilmiyorum ama ben o an sadece öğretmenin anlattıklarını unutmak, yazılı olduğumuzda yapamamak, annemin yada babamın yapmamı istediği bir şeyi unutmak olarak düşündüm ve kötüdür dedim çocukluk işte.. O gün o öğretmen bize unutmanın düşündüğümüz kadar kötü olmadığını bunu büyüdükçe anlayacağımızı söyledi..
Haklıymış.. Her geçen yıl hatta her geçen gün hayata devam edebilmemiz için bir şeyleri unutmamız gerektiğini öğrendim. Bazen bir günde bazen bir haftada bazen bir ay bazen bir yılda da olsa unutulurmuş her şey. Unutulması gerekiyormuş, unutmazsan yaşanmazmış.
Büyüdüm lise yıllarımdı. Belki herkes gibi belki herkesten farklıydı bilmiyorum. Bir kız vardı çok sevmiştim hatta annemden sonra sevdiğim ikinci kadındı o benim için. Saçları gözleri gülüşü konuşması aylarca hatta yıllarca çıkmadı aklımdan. Yokluğunun diğer adıydı cehennem. O olmadan hiçbir şey düzgün değildi ben, ben değildim. Unutmam gerekiyordu artık yaşayabilmem için. Unuttum. Unutmak sandığım kadar kötü bir şey değilmiş.
Sonra bir gün çok genç yaşta bir kuzenimin hayatını kaybettiğini öğrendim hepimiz üzüldük kahrolduk. Ama öyle devam edemezdik. Unutmamız gerekiyordu. Unuttuk. Unutmak sandığım kadar kötü bir şey değilmiş.
Sonra bir gün deprem oldu yer bölündü zengin fakir mutlu mutsuz herkes kahroldu insanlar öldü evler yıkıldı. Unuttuk. Her yıl dönümünde hatırladık andık o ölenleri sonra geri unuttuk. Unutmak sandığım kadar kötü bir şey değilmiş.
Birbirimize kırıcı sözler söyledik bir kızgınlık anında sonra o sözleri de unuttuk.
Unutmak kötü bir şey değilmiş. Yok saymak, hiç olmamış gibi davranmak, yaşananlardan ders almamak kötüymüş de unutmak kötü bir şey değilmiş. Her şeyi herkesi yerli yerine koyup hakettiğini verdikten sonra unutmak kötü bir şey değildir. Hatta iyi bir şeydir insan bir acıyla bir ömür boyu yaşayamaz, tüm ömrünü bir mutluluğun üstüne kuramaz. Yaşadığımız acıları unutmalıyız ki yeni gelen acılar onun üstüne binip daha zor olmasın. Mutlulukları unutmalıyız ki yeni mutluluklar anlam kazansın değerli olsun. Yok saymak demiyorum, unutmak diyorum. Unutmak kötü bir şey değildir.
İsa GÜNERUZ
İsa GÜNERUZ
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder